روايه ملاكي فهد وملاك

فهد پغضب: وانتى عاوزاها ترجع ازاى وهي تعبانه كده انتى مش واخده بالك من شكلها دى واخده ړصاصه وفى چرح فى دراعها ولازم ترتاح

امينه: دى بنتى ولا أنت هتخاف عليها اكتر منى 
حازم: لأ طبعًا بس هي بنت خاله وخاېف عليها مش اكتر 
ملاك: ثوانى بس، اتجوز مين انتى عارفه انى مش موافقه عليه 
امينه: أنا وابوكى قررنا وخلاص، يلا اطلعى حضرى شنطتك عشان نمشى 
فهد خرج بره 
أميره: طيب استنى اسبوع ولا حاجه على الأقل لحد ما دراعها يخف شويه وكمان عشان الكليه 
امينه: لأ، أنا لازم أرجع البلد 
أميره: طيب ارجعى وسيف يرجعها البلد كمان اسبوع يا أمينه مش هيحصل حاجه ولا انتى هتجوزيها وهي دراعها كده 

دخل فهد واردف: أنا استأذنت من خالى أنها تفضل ووافق يا مرات خالى وقال كمان عشان مينفعش من أولها كده تسيب الكليه 
أمينه: طيب انا راجعه البلد وهاجى اشوفك تانى يا ملاك 

ملاك بحزن وهدوء: ماشى يا ماما 
حازم: سيف، روح مع مرات خالك عشان توصلها 
سيف: حاضر 
امينه: مع السلامه 
الكل: الله يسلمك ومشيت ومعاها سيف يوصلها 
أميره: تعالى يا ملاك اقعدى وارتاحى 
ملاك: حاضر 
قعدوا كلهم فى صمت وملاك ساكته وسرحانه 
بقلمى/ رنا شريف 
مها: وبعدين يا ملاك.

ملاك: مش عارفه، بابا عارف انى مش هوافق عليه وهو طلبنى للجواز كذا مره وقولت لأ والموضوع كان انتهى 
فهد: خلاص مش مهم دلوقتي، اطلعى انتى ارتاحى وبكره نتكلم 
ملاك: ماشى، تصبحوا على خير.
الكل: وانتى من أهله
مها بهمس ل حازم: هو فهد كلمها كويس ولا أنا سمعت غلط 
حازم: لأ وكلم خالك عشان تفضل هنا كمان 
مها: ابنك وقع ماشاء الله 
حازم: يا ريت، بس انتى عارفه اخوكى دماغه فى الشغل وبس